Rozdział 3 Na zawsze moim skarbem?

Kiedy nic nie widziałam słyszałam czyjeś głosy. Następnie spostrzegłam białe anioły zebrane przed wielkim tronem na którym siedziała jak myślę ważna postać. W chwili kiedy nas zobaczyły zamilkły.

- Witaj siostro! A kogo my tu mamy?

- To nowa anielica Megan - złapała  mnie za rękę.

- Młoda anielico w naszych skromnych progach - wskazał ręką na pomieszczenie w którym jesteśmy - Ja jestem Amon wysłannik Boga - naszego stwórcy.

- Jest pełnia - odezwała się Andrea.

- Anioły powstańcie! Dziś jest jeden z wielkich dni Musimy bronić naszego królestwa.  Natychmiast anioły wyleciały.

Razem z mamą zostałyśmy. Amon opowiedział mi historię rozdzielenia aniołów. Powiedział żebym się ich nie bała. Wyczuwają strach na kilometr. Dopiero wtedy są niebezpieczni. Nagle w drzwiach pojawił się on. Chłopak ze szkoły.

- Jozue co tu robisz? - zapytał Amon.

- Widziałem pierwsze czarne anioły a naszym terenie.

- Ja.. muszę na chwilę wyjść - zająknęłam się i wybiegłam.

Poleciałam nad pomost w parku. Usiadłam na nim i zaczęłam rozmyślać. Nazywa się Josh. Wygląda na miłego. Coś a może ktoś wyrwał mnie z myślenia.

- Cześć czemu uciekłaś?

- Nie uciekłam tylko.. - przerwał mi.

- Nie okłamuj mnie.

Rozmowa ciągnęła się niemal w nieskończoność. W końcu musiałam wracać. Poznałam go lepiej. Mieszka tu od sześciu lat. Jego mama nie żyje. Zginęła po jego porodzie. To naprawdę smutne. Zrobiło się okropnie zimno, a ja miałam na sobie tylko cienki biały sweterek. Obią mnie ręką i odprowadził pod dom. Miło z jego strony. Poczułam w nim coś przyciągającego. Może to jego piękne oczy. Nie ważne. Stanęliśmy przed moim domem. Złapał mnie za obie ręce i pocałował w policzek na pożegnanie. Byłam oszołomiona i nie wiedziałam co powiedzieć. On powoli się oddalił, a ja szybkim krokiem weszłam do domu. Mama siedziała na sofie z dziwną miną nie do opisania.

- Młoda damo gdzie ty byłaś?!

- Emm.. byłam w parku - odparłam delikatnie.

- Sama?! Co się stało? - zapytała z zaciekawieniem.

- Byłam... z kolegą - powiedziałam cicho ale na tyle że usłyszała.

- Martwiłam się - powiedziała spokojniejszym głosem - mogło Ci się coś stać.

- Wiem mamo spokojnie.

- No dobrze a teraz do swojego pokoju - wskazała ręką w tamtą stronę.

Nic nie odpowiedziałam i poszłam do pokoju. Rozumiem że się martwiła. Też bym się martwiła. Niebezpiecznie jest. Ale był Josh. Przy nim czuje się bezpieczna.

*kilka tygodni później*

- Aaaa zostaw mnie proszę!

- Nie rzucaj się bo cię wrzucę! - zaśmiał się.

- No dobrze kochanie - dałam mu buzi w usta, a on mnie mocniej przytulił.

Staliśmy na krawędzi mostku na którym kilka tygodni temu mnie znalazł. Coś w nim takiego jest że jestem przy nim szczęśliwa. Jesteśmy ze sobą około trzy tygodnie. Naglę obsunęła mi się noga i oboje wpadliśmy do stawu. Wyszliśmy śmiejąc się cali mokrzy. Na szczęście było ciepło więc nasze ubrania szybko wyschły. Siedzieliśmy na trawie. Josh objął mnie i pocałował. Odwzajemniłam. Jest moim skarbem zamkniętym w chłopaku. Ale czy na zawsze moim skarbem?

*szkoła*

- Idziemy dziś do ciebie tak? - odezwała się Chachi.

- T..tak - zamyśliłam się.

- Będzie impreza hahaha - zaśmiał się Harry.

- Jasne jasne pff.. - odezwałam się.

Ostatnia lekcja mijała nieubłaganie długo. Siedziałam z Chcachi. Lekcja którą najmniej lubię czyli matematyka.

- Megan do tablicy! - powiedziała.

'' Rany nic nie umiem" - pomyślałam - "Będę stała jak lamus"

Po mimo że pani mi pomogła zrobiłam zadanie dobrze. Nawet szybko poszło. Po tym jak usiadłam do ławki zadzwonił dzwonek. 

- Ah Piątek Piąteczek Piątunio! - usłyszałam głos za sobą. 

Gromadą poszliśmy do domu oczywiście musiałam wejść jako pierwsza. Rodzice lada chwila wychodzą więc to tylko formalności.

- Co się z tobą dzieje! 

- Przestań ciągle się kłócimy! - krzyknęła mama.

- Ciągle tylko siedzisz w tej cholernej pracy! - odkrzyknął tata.

- Musze pracować, a ty co nie lepszy! Po pracy to co na piwko z kumplami!

- Koniec wychodzę! - krzyknął tata i wyszedł.

Mama była wtedy w kuchni. Rzuciła talerzem, a jej ręka rozkrwawiła się. Powoli zsunęła się na dół i zaczęła płakać.

- Mamo! - powiedziałam i podbiegłam do niej - Nie płacz proszę - pobiegłam do wodę utlenioną i bandaż. Przemyłam i zawiązałam bandaż. 

- Co się stało? - zapytałam.

- Nic kochanie.

- Nie oszukuj mnie!

- Eh.. z Markiem ciągle się kłócimy nie daje już rady.

- Mamo proszę Cię - powiedziałam poddenerwowanym głosem.

- Chyba się rozwiedziemy...

Po tych słowach rozpłakałam się i wybiegłam z domu zostawiając plecak w przedpokoju.

- Lila czekaj! - krzyknęła Chachi.

- Chodzicie za nią! - powiedział Niall.

Pobiegłam do parku na moją ulubioną ławkę w głębie wierzby na którą przychodzę jak jest mi smutno. Szlochając schowałam głowę w ręce.Po krótkiej chwili jako pierwszy dobiegł Niall.

- Młoda co się stało? - zapytał obejmując mnie ręką.

- Mo-mo-moi ro-ro-rodzice...

_________________________________________________

 Przepraszam za błędy i brak przecinków jestem dyslektykiem i nie radze sobie z przecinkami :c

Myślę że rozdział się spodoba :)

Dziękuję za czytanie